Na pewno wszyscy słyszeliście to powiedzenie: uderz w stół a nożyczki się odezwą? Odezwały się. Dźwiękiem smsa z mojego telefonu. Na początek milutko, pochwalił nawet bloga, a jakże, by w kolejnych poinformować mnie jaka to jestem "mała" i jak to "zniżam się do poziomu moich koleżanek" bo nie dostałam czego chciałam. W dalszej części następuje wymiana kolejnych uprzejmości aż dochodzimy do gróźb. Że zostanie przygotowana przestroga o i tu cytuję:" zdesperowana narzucajaca sie szantarzujaca... Wszyscy Twoi i nie tylko Twoi znajomi maja prawo wiedziec zrobie to tylko w trosce o innych ktorych mozesz osaczyc"
Jakoś niespecjalnie  się boję, nikt kto mnie zna nie uwierzy w ani jedno słowo, a ci co mnie nie znają zrobią jak zechcą ale na ich opinii akurat mi nieszczególnie zależy, podobnie jak na opinii pań które ostatnio bardzo aktywnie udzielają się na wymienionym w poprzednim poście forum. Poza tym nie jestem zdesperowana. Gdybym była, poszukałabym sobie faceta który nie wyjeżdża nigdzie na kilka czy kilkanaście miesięcy, skoro się tak narzucałam to nie rozumiem skąd te wiadomości: "Mam otwarte drzwi jak chcesz przytulic sie i zasnac..." a szantażująca? Niby czym? Że jak się nie odezwiesz do końca tygodnia to możesz się nie oddzywać  wcale? Albo że jak się nie dowiem co się z Tobą dzieje to zadzwonię do Twojej matki czy pracy? A niby gdzie miałabym szukać informacji o Tobie skoro "byłeś w Afganistanie"? Jakoś wtedy Ci to nie przeszkadzało skoro pisałeś nadal...
Ach zapomniałam o płaszczeniu... Po tym jak dowiedziałam się że są inne powinnam w ogóle zamilknąć nie oddzywać się i odejść z podniesioną głową, a nie spotykać się jeszcze z Tobą. Tak? Tylko po co w takim razie tak bardzo się tłumaczyłeś, tak przekonująco? Że to nagonka, zemsta bo odrzuciłeś jedna czy drugą i takie tam pierdoły... Jedyna moja wina to ta, że uwierzyłam. I że chciałam żeby to była nieprawda. Przecież to było niemożliwe skoro nawet "nie było Cię" w kraju... Jesteś na wojnie, tam się walczy a nie kocha.  Poza tym każdy ma przecież  prawo do obrony zwłaszcza bohater za jakiego Cię miałam jeszcze 2 i pół tygodnia temu( i wiesz o czym mówię)...
A moje późniejsze przeprosiny? Prośby żebyś mi wybaczył że nie chciałam? Jeśli komuś zależy na drugiej osobie, jeśli kocha to robi wszystko aby było dobrze. I widzisz, tym się różnimy. Ja jeśli uważam że popełniłam błąd, zapieprzyłam coś, coś zrobiłam źle, umiem powiedzieć przepraszam i przyznać się do winy Ty nie.
I pomyśleć że nie uwierzyłam nawet Twojej siostrze...

Wracając do sprawy. Blog nie był założony specjalnie na tę okazję, stąd ta oprawa (która tak Ci się "spodobała"). Kiedyś był blogiem opisującym każdy dzień z moich 15 miesięcy czekania... Czekania na kogoś kto nie okazał się być wart tego, Nawet nie był tym, za kogo chciał uchodzić....Za kogo ja chciałam żebyś uchodził... Teraz jest dla mnie formą psychoterapii i być może ostrzeżeniem dla innych kobiet i dziewczyn że nie wszystko złoto co się świeci, że czasem ktoś kogo uważamy za przyjaciela, ktoś kogo kochamy wbije nam nóż w plecy, ale tak powoli że skutki odczujemy dopiero po bardzo długim czasie...

Cisza trwała do późnego popołudnia
Na początek że żyję w małej społeczności by być nierozpoznawalną...
mam to gdzieś... wiem że wszyscy mnie tu znają...
A później? Później ktoś kogo szanowałam z to co robi, czym się zajmuje i kim jest pokazał jaką ma "klasę" i "styl". Zostałam nazwana wybrakowaną kobietą nie potrafiącą podniecać facetów... hmmm do tej pory mi się udawało z "moim  żołnierzem" miałam czasem małe trudności ale efekt zawsze jednak był
później zostałam tłuścioszkiem wioskowym. To że jestem ze wsi wcale nie okrywa mnie hańbą, lubię moją wieś i ciesze się że mieszkam tutaj a nie gdzie indziej. I nie wstydzę się tego tak jak nie wstydzę się tego co robię, kim jestem i co sobą reprezentuję.
Tłuścioszkiem tez nie wydaje mi się żebym była. dla ciekawskich ważę 60 kilo przy 170 cm i wchodzę w jeansy w rozmiarze 29, ale jeśli wolał anorektyczki to po co do tłuścioszka pisał smsy w stylu i tu znów cytuję "Oj masź to cialko mniam" "Buzior z rana oj mniam mniam ale ladna piers"
A później to już tylko że nic nie mówił żeby nie sprawiać mi przykrości, że brał całą winę (za nieudany seks) na siebie abym "psychicznie nie podupadła"
Więc ja się pytam. Skoro się tak męczyłeś ze mną, to po co pisałeś, spotykałeś się? Oboje bylibyśmy szczęśliwsi gdyby nie Twoja dobroć dla mnie i troska o moją psychikę.
Dziś nie spotkalibyśmy się na tych stronach, ja żyłabym sobie spokojnie w mojej wiosce, a Ty dalej cierpiałbyś przez te niedobre kobiety które zrobiły taką nagonkę na "niewinnego" człowieka.

I zapamiętaj. Cokolwiek  zrobisz, napiszesz w jakikolwiek sposób będziesz chciał mnie obrazić, nie zaboli jak to, że mnie oszukiwałeś. NIC NIE JEST W STANIE MNIE JUŻ BARDZIEJ SKRZYWDZIĆ. I nie boję się Ciebie. Ja nie mam nic do ukrycia, niczego co zrobiłam się nie wstydzę i przede wszystkim nie kłamałam...

I jeszcze coś
 PRAWDZIWEGO FACETA POZNAJE SIĘ NIE PO TYM JAK ZACZYNA ALE JAK KOŃCZY

Przepraszam wszystkich czytających za tę odrobinę prywaty. Blog miał się zakończyć po 2 poście, ale życie napisało inny scenariusz. Być może to nie koniec, może finał dopiero przed nami. Zobaczyny...

Przepraszam też Pana Marcina za to że na forum Jego bloga trwają słowne przepychanki częściowo przez to co napisałam. Ale to samo życie i być może druga strona medalu....